Diverse vragen aan Charlotte Wekker

Charlotte Wekker

Charlotte Wekker is trainer, coach en docent bij complexe innovaties binnen het sociale domein en onderzoeker op het gebied van gelijke kansen. Ze is verbonden aan de Hanzehogeschool en als promovenda aan de Rijksuniversiteit Groningen.

Hoe kijken jullie tegen diversiteit en inclusie aan bij de Hanzehogeschool?

‘Binnen de Hanzehogeschool is het motto ‘beweging door dialoog’ als het gaat om het bevorderen van gelijke kansen. Ik ben dan ook informeel adviseur, geen manager of functionaris. We moeten met elkáár in gesprek en het samen vormgeven, waarbij iedereen zich eigenaar kan voelen van het proces. Als er een enkel aanspreekpunt bestaat, is de kans groot dat mensen gaan doorverwijzen naar de functionaris die het in het takenpakket heeft, in plaats van zelf of samen aan de slag te gaan. Juist als je met elkaar in gesprek gaat, onderzoek je ook elkaars intrinsieke motivatie, ga je elkaar beter begrijpen en kom je er ook sneller achter waar de verrijking zit of hoe diversiteit en inclusie ook jouw belangen kan dienen. Wij zetten dus echt in op een cultuuromslag waarbij studenten en medewerkers een duidelijke visie vormen en vervolgens zien wat ze kunnen doen vanuit die visie.’

Hoe organiseren jullie deze dialoog?

Het College van Bestuur heeft een werkgroep Diversiteit & Inclusie gevormd met docentleden en stafleden van de Hanzehogeschool. We adviseren het College van Bestuur en de Schools. Vanuit die werkgroep zijn we met alle onderdelen van de Hanzehogeschool in gesprek gegaan. Wat speelt er? Welke ideeën zijn er al? Deans van de Hogeschool worden actief uitgedaagd om hierover na te denken, in de jaarplannen van alle afdelingen moet volgens het Strategisch Plan voor de komende jaren van de Hanzehogeschool iets opgenomen worden over diversiteit en inclusie. We zien dat sindsdien ook gebeuren. Daarnaast werken we met docent-ambassadeurs. We hebben veel schouders nodig om dit te dragen met 30.000 studenten en 3.000 medewerkers. Het is dus echt een doorlopend proces van kijken, luisteren, praten en doen. En wel nadrukkelijk vanuit een interactionele gedachte, we kijken naar het hele spectrum. Niet alleen kleur is van belang, maar ook bijvoorbeeld gender, seksuele gerichtheid, gezondheid en sociaal-economische omstandigheden. Onze slogan is ‘Share your talent, move the world’ Dan moeten we ook erkennen dat niet iedereen daar dezelfde kansen toe heeft. Dat we nog steeds te veel denken vanuit het plaatje over ‘de normale student’ dat ooit door vroegere generaties is geschetst.’

Wat bedoel je met ‘het plaatje over de normale student’?

‘Een van de onderwerpen waar ik binnen de Hanzehogeschool, maar ook daarbuiten, veel over in gesprek ben, is onze notie van wat kwaliteit is. Dit is van oudsher bepaald door de blik van witte, cis-hetero, middenklasse mannen. Dan wil ik graag onderzoeken of dit eigenlijk wel klopt en of we er ook anders naar kunnen gaan kijken, naar die kwaliteit. Het gaat dus ook over beseffen dat er verschillende mensen zijn en daar anders naar gaan kijken. Want helemaal in een professionele setting is het meer dan normaal dat mensen graag de kwaliteit willen bewaken, maar dat gaat veel beter als je goed kijkt naar wat dan die kwaliteit volgens jou is. Anders kijken, dus. En durven erkennen dat we echt allemaal vol vooroordelen zitten.’

Stuit je nog op veel weerstand als je deze gesprekken voert?

‘Volgens mij is het belangrijk om in deze dialoog te kunnen wisselen van perspectief, aandacht te hebben voor waar iemand vandaan komt in de zin van persoonlijke geschiedenis en het gesprek aan te gaan vanuit empathie. De meeste mensen zitten gelukkig niet in volle weerstand, ze hebben alleen niet een goed idee van waar ze staan of hoe het nu precies zit. Het is wel opvallend dat Nederlanders snel in weerstand schieten als het gesprek gaat over kleur en racisme. Zo opvallend dat ik er momenteel onderzoek naar doe. Hoe komt het nu dat men zich snel aangevallen voelt? Wij schermen vaak met artikel 1 Grondwet over gelijke behandeling voor mensen die gelijk zijn en Nederlanders zeggen snel dat ze kleurenblind zijn, maar daarmee stappen ze eigenlijk over het feit heen dat niet iedereen gelijk ís. En dat we vol zitten met vooroordelen en generalisaties die dus maar heel lastig benoemd kunnen worden. Het is een soort taboe-onderwerp. Dat bemoeilijkt de dialoog.’